Elif 10, ablası Ayşe ise 13 yaşındadır. Alt orta sınıf ailelerin olduğu bir mahallede yaşamaktadırlar. 1980’lerin ortasında, İstanbul’da aşırı nemli bir yaz. Elif, arkadaşlarıyla ya da tek başına inşaatların arasında kalan yeşil alanları bularak özgürce oyun oynamaktadır. Ablası Ayşe ise, çocukluk ve ergenlik arasındaki ince sınırdadır. Yeni ortaya çıkan göğüslerini küçük banyo aynasında görmeye çalışırken düşer ve kendini yaralar. Bu yüzden yazı, küçük oturma odasındaki kanepede, sinirli ve depresif bir şekilde yatarak geçirir. Bu sırada Elif, sokaklarda çılgınca koşmadığı zamanlarda bir şarkı dinler ve şarkı sözlerinin altında yatan anlamı bulmaya çalışır.

Yaptığı bu şey ablasını çılgına çevirir ve Elif buna bir anlam veremez. Ablasına erişmek imkânsız görünüyordur. Yaz bitmeden Elif’in annesi onları komşuları ve komşunun kızı Sermin ile halk plajına götürür. Ayşe kulaklıklarını takarak yalnızmış gibi davranır. Elif, fiziksel ve duygusal olarak ablasının hayatına giremediğini ve engellendiğini hisseder. Sermin ile oyun oynarken sahildeki bir çocuk dikkatini çeker. Çocuk kumda futbol oynarken, Elif onu gizlice izler ve hayranlık duyar. Elif, çocuğu ablası ile konuşurken gördüğünde kalbi kırılmış, hayal kırıklığına uğramış ve aşağılanmış hisseder. Ancak Ayşe dalgaların altında kaybolunca, Elif beklenmedik bir şekilde ablasını kaybettiği duygusuyla yüzleşir ve tüm duyguları aniden suçluluk duygusuna dönüşür.